Domowe Zwierzątko Dracona Malfoy'a

Część III

Rozdział dedykowany Fifiemu. Wiem, że on nie ma pojęcia o tym wszystkim i tak dalej ale Wen dopadł mnie dzięki rozmowie na GG właśnie z nim więc... Oto dedykacja. Krótki bo krótki ale jest.

_______________________________________________________________

Hermiona zaniepokojona niewyraźną miną profesora podeszła do niego i pomachała mu łapą przed oczami. Błyskawicznie się otrząsnął i na wszelki wypadek lekko cofną mimo, że uwierzył dziwnemu stworowi.

- Panno Granger, zaskoczyła mnie pani. Mogę liczyć na jakieś wyjaśnienia? - spytał już zaciekawiony.

Dziewczyna pokiwała głową ale szybko naskrobała coś na pergaminie i spojrzała na drzwi po lewej stronie pokoju.

Czułabym się lepiej, gdybym nie była wystawiona, że tak powiem, na widok publiczny.

Aż wyczuł sarkazm i złośliwość bijącą od tego zdania więc tylko się skyrzwił i ruszył w stronę wejścia do prywatnych komnat. Bestia ruszyła za nim i chwilę później stali już w przytulnym, ciemnym pomieszczeniu. Snape usiadł na fotelu ale Hermiona przezornie wybrała podłogę.

- Wyjaśni mi pani teraz tą chorą sytuację? - spytał zniecierpliwiony.

Tak. Ale mógłby pan zwracać się do mnie po imieniu? Albo samo nazwisko. Trochę mi dziwnie, biorąc pod uwagę, że jestem w ciele dwumetrowej bestii.

Severus ledwo powstrzymał parsknięcie śmiechem na te słowa, w duchu zastanawiając się jak to możliwe, że to właśnie TA dziewczyna się tak wyraża.

- Niech ci będzie Hermiono. - zaczął kładąc nacisk na jej imię. - Jak rozumiem, Draco jest w Hogsmead więc mamy dużo czasu. Zaczynaj.

Tego dnia Śmieciożerca rzeczywiście na mnie napadł ale bez problemu go pokonałam. Tuż przed tym jak go rozbroiłam, rzucił na mnie jakieś zaklęcie i nagle byłam pumą. To moja forma animagiczna ale nie mogłam się przemienić. Poturbował mnie i uciekł, a potem, pod ławką zaleźli mnie Draco i Blaise no i jakoś tak wyszło, że z nim zamieszkałam. No i dziś na eliksirach okazało się, że mogę przemienić  łapę w coś takiego, jak pan widzi. Potem, w dormitorium, zmieniłam się w to co pan widzi, z nadzieją wyartykułowania czegoś zrozumiałego dla ludzi. Ale nie wyszło. No to przyszłam do pana.

Mężczyzna długo analizował jej słowa zastanawiając się nad rozwiązaniem

- Byłoby łatwiej gdybyś pamiętała zaklęcie, którym oberwałaś. Niestety nic nie mamy więc zaczynamy od podstaw. Mam parę gotowych eliksirów ale wątpię by zadziałały. - zaczął nie owijając w bawełnę.

Dziewczyna skinęła głową i spojrzała na niego pytająco. Mistrz Eliksirów podniósł się z foteli i skierował do kolejnych drzwi, kiwając na nią, żeby za nim poszła. Znaleźli się w laboratorium wypełnionym po brzegi najróżniejszymi eliksirami, także tymi zakazanymi, a Hermione zaświeciły się ślepia. Snape przyglądał się z niemałym zdziwieniem, jak podskakiwała do kolejnych półek i z czystą radością oglądała stojące na nich eliksiry. Nikt nie wiedział, że jej pasją, oprócz astronomii, były eliksiry, a najbardziej interesowały ją działające na psychikę. Otrząsnęła się dopiero po chwili spojrzała na Severusa wyczekująco. Ten westchnął, już nawet nie próbując zrozumieć tej zwariowanej dziewczyny i podszedł do jednego z regałów. Wyciągnął z niego 4 fiolki i podał pierwszą dziewczynie.

- Wypij. Prawdopodobnie nic się nie stanie ale musimy spróbować wszystkiego co jest możliwe.

Hermiona skinęła głową i duszkiem wychyliła błękitny płyn. Tak jak przewidywał Snape nie doczekali się żadnej reakcji, tak samo jak po 3 kolejnych. Dziewczyna przyjęła to zupełnie spokojnie i chwyciła pergamin.

Jeśli dobrze rozumuję, to będzie pan musiał wymyślić odpowiedni eliksir, prawda?

- Tak Hermiono. Chcesz żeby Draco wiedział, że ty to... ty?

Bestia zastanowiła się przez chwilę i wzruszyła ramionami.

Muszę to przemyśleć. Na razie nie wiem ale to poważna decyzja, bo nie wiem jak zareaguje. Teraz już pójdę, a jak na coś pan wpadnie to proszę wysłać patronusa... albo nie. Niech pan mnie zaskoczy i coś wymyśli. Dobranoc.

Snape obrzucił spojrzeniem kartkę i skinął głową.

- Dobranoc. - rzucił do wychodzącej już, pod postacią pumy, Hermiony.

                                             *                *                *

Czarna puma przemykała przez mroczne korytarze kierując się w stronę wejścia do Pokoju Wspólnego Ślizgonów, słysząc już uczniów wracających z Hogsmead. Szybko wślizgnęła się przez dziurę w ścianie do srebrno - zielonego pomieszczenia i pognała schodami do pokoju Dracona. Ułożyła się na łóżku i nim się zorientowała zapadła w sen. Kolejne dni mijały szybko, eliksiry nic nie dawały, a ona co raz bardziej utwierdzała się w tym, że powinna poinformować o wszystkim Malfoy'a. W końcu, pewnego czwartkowego wieczoru, gdy siedziała razem z nim w jego dormitorium, przy kominku uznała, że nie może dłużej czekać. Strąciła mu z kolan książkę, którą właśnie czytał,  przyciągając tym samym jego uwagę.

- Co jest mała? - spytał mocno zdziwiony niecodziennym zachowaniem Inez.

Puma stała przez chwilę na ziemi i nagle przemieniła się w dwumetrowego potwora. Smok już chciał chwycić różdżkę ale ona podeszła do biurka, chwyciła pergamin i naskrobała coś szponem. Chwilę później  odwróciła się do niego niepewnie i pokazała mu kartkę. Chłopak ostrożnie zbliżył się do stwora, chwycił pergamin, przeczytał słowa i zdębiał. Nagle ogarnęła go ogromna wściekłość, nawet nie wiedział dlaczego ale uznał, że ona z niego kpiła i dalej kpi.

- Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć?! Jak rozumiem już od dawna mogłaś to zrobić, ba od początku ale nie! Ty wolałaś pobawić się moim kosztem! TY WSTRĘTNA SZLAMO!!! JAKIM KURWA PRAWEM TO ZROBIŁAŚ?! BRZYDZĘ SIĘ TOBĄ!!! WYNOCHA I NIE POKAZUJ MI SIĘ WIĘCEJ NA OCZY SZMATO!!! - wrzeszczał jak opętany, a Hermionie łamało się serce.

Czyli jednak to był zły pomysł... Szybko, by nie narażać się na więcej raniących słów, przemieniła się w pumę i uciekła z Pokoju Wspólnego, a na podłogę obok Dracona upadł pergamin z jednym zdaniem : 

Draco, ja jestem Hermioną...

 Czyli to by było na tyle jeśli chodzi o ich przyjaźń. Wystarczyło jedno, głupie zaklęcie i cała nić przyjaźni poszła się pieprzyć. Smutna powlekła się do komnat Snape'a i delikatnie je otworzyła. Severus widząc jej stan błyskawicznie poderwał się zza biurka i skierował do salonu. Tam usiadł na fotelu i z niechęcią otworzył ramiona, a Hermiona wskoczyła na niego i wtuliła się w białą koszulę. To tak bolało... Do końca roku nic się nie zmieniło, nawet wtedy, gdy odzyskała swą dawną postać. Nie pomogły  błagania, rozmowy i próby wyjaśnienia. Po Uczcie Pożegnalnej już nigdy więcej się nie spotkali...

                                         KONIEC

                                                     Tomu I 

__________________________________________________________

Chciałabym zobaczyć wasze miny po przeczytaniu napisu... Jestem wredna, wiem. Za namową paru osób postanowiłam przekształcić to w mini opowiadanie, bo miałam cholerną ochotę napisać ten koniec... Przepraszam ale Zwierzątko będzie miało z 6 rozdziałów. Jeśli wam się nie podoba, to chyba będę musiała to jakoś znieść... Ale mimo wszystko poproszę o opinie.

Całuski

Kath<3 Geniusz Zła