Czarne Skrzydła - fragment

Harry James Potter przez wakacje doszedł do bardzo niepokojącego wniosku. - Hermiona Jean Granger coś ukrywała. Już od pierwszego roku było z nią coś nie tak, jakby nie była do końca taka, na jaką się kreowała, Niby trafiła do Gryfindoru ale jednak odnalazł w niej ślizgoński spryt i przebiegłość, a kłamać umiała pierwszorzędnie. Strasznie często znikała po pretekstem pójścia do biblioteki ale kilka razy poszedł tam zaraz po niej, a Hermiony nie znalazł. I zmieniała się bardzo... nietypowo. Jej oczy z każdym rokiem zmieniały barwę i z czekoladowych stały się srebrne jak księżyc, a włosy ciemniały. I noce... Nocami często widywał ją, na Mapie Huncwotów, siedzącą w oknie Wieży Astronomicznej, tylko nigdy nie dała się złapać... Był 3 lipca, a przedmiot jego rozmyślań miał do niego przyjechać, tylko znów nie powiedział dlaczego. Gdy tylko schodzili na temat rodziny i domu stawała się cicha i dziwna i nikt tak właściwie nie wiedział niczego o jej rodzinie. Nagle tuż przed nim, na kuchennym stole pojawiła się złożona karteczka. Harry przyzwyczajony do takich zjawisk rozłożył ją i szybko przebiegł wzrokiem słowa : 

Jestem za moment. Czekaj w salonie.
                                                                   H.

Wybraniec uśmiechnął się delikatnie, wstał i poszedł do salonu. Chwilę później pojawił się czarny dym, a kiedy się rozwiał stała przed nim Hermiona Granger, a przynajmniej tak mu się wydawało. Istota ta miała długie do pasa, kręcone włosy w kolorze czarnym z granatowymi pasemkami, ciemną karnację i niesamowite oczy przypominające płynne światło księżyca. Miała na sobie czarne, obcisłe rurki, buty do kolan i rozpięty, czarny płaszcz, zza którego wychylała się granatowa podkoszulka. Dziewczyna uśmiechnęła się radośnie i zawołała : 
- Merlinie Harry, jak dobrze cię widzieć! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. - dodała niepewnie.
Brunet błyskawicznie się otrząsnął i przytulił ją do siebie. Nadal pachniała konwaliami, wiatrem i czymś dziwnym, mrocznym i subtelnym...
- No wiesz co? Ty masz przeszkadzać? Trochę tu pusto. - uspokoił ją i nagle odskoczył w wrzaskiem wyjmując różdżkę. - Odsuń się Miona, zaraz zabiję tego potwora! - krzyknął desperacko.
Dziewczyna spojrzała na niego ze zdziwieniem i szybko się odwróciła stając twarzą w... pysk z dużą, czarną panterą. Uśmiechnęła się uspokajająco, a Harry ze zgrozą patrzył jak Hermiona kuca i przywołuje gestem drapieżnika, który... potulnie do niej podszedł, usiadł i zaczął mruczeć! Dziewczyna wstała i nadal trzymając rękę na karku zwierzęcia odwróciła się do nadal wstrząśniętego Wybrańca, po czym wybuchnęła śmiechem. Chłopak otrząsnął się tak, by wydobyć z siebie głos i zaczął się jąkać. 
- Jak...? Jak...? O co tu chodzi?!
- Oj Harry, pamiętasz jak mówiliśmy o zwierzętach? Wspominałam ci, że mam dość dużego, czarnego kota. - powiedziała ze śmiechem.
Chłopak wytężył pamięć i przypomniał sobie, że rzeczywiście coś takiego miało miejsce. Przełknął ślinę, uspokoił oddech i uznał, że musi przestać zachowywać się jak strachliwa panienka.
- No dobrze, więc może chodź zaprowadzę cię do pokoju i sobie pogadamy. Moody przekazał mi parę informacji. - powiedział nagle podniecony i porywając jej bagaż prawie wbiegł po schodach. Srebrnooka pokręciła głową i ze śmiechem rzuciła się go doganiać, a bestia popędziła za nią. Po krótkim wyścigu stanęli przed mahoniowymi drzwiami i Harry, jak gentelmen otworzył przed nią drzwi i stanął z boku.  Dziewczyna skinęła mu głową i weszła do przestronnego pomieszczenia. Pokój był wysprzątany i utrzymany w dziewczęcych barwach : kremowe ściany, zielony dywan, złota pościel i białe firanki dodawały temu miejscu bajkowości lecz Hermiona tylko się skrzywiła i błyskawicznie znalazła przy drzwiach prowadzących na balkon. Jej oczy rozbłysły i z wdzięcznością rzuciła się na stojącego przy łóżku Potter'a, prawie ją przewracając.
- Dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję... - powtarzała jak mantrę co raz mocniej go ściskając. Harry roześmiał się i położył ręce na jej plechach chcąc ją przytulić. Gdy tylko to poczuła odskoczyła od niego jak oparzona rzucając mu przerażone spojrzenie. 
- Hermiono, coś się stało? - spytał zaniepokojony, lecz z podejrzliwością. Dziewczyna błyskawicznie się opanowała i uśmiechnęła się uspokajająco.
- Oczywiście, że nie Harry, nie wiem co we mnie wstąpiło...- powiedziała z lekkim wstydem spuszcając wzrok.
- Chłopak poklepał ją po ramieniu i skierował się do drzwi, omijając zwierzaka szerokim łukiem. Będąc już przy wejściu obejrzał się przez ramię i odezwał się : 
- Jak się rozpakujesz i urządzisz zejdź do mnie, do kuchni. Musimy pogadać. - i zamknął za soba drzwi.
Hermiona odetchnęła z ulgą i szybko zdjęła płaszcz podchodząc do lustra. Sekundę później, na ziemi wylądowała również bluzka, a dziewczyna jednym machnięciem różdżki zawiesiła drugie lustro na przeciwko pierwszego i stnęła między nimi. Wzdłuż jej łopatek, aż do talii biegły dwie, już czarne blizny, wokół których wiły się misterne wzory przypominające sierpy księżyca i pióra. Zamknęła na moment oczy, zniosła barierę i poczuła niewyobrażalną ulgę. Z jej pleców wyrastały teraz piękne, ogromne skrzydła ciemniejsze niż noc. Aktualnie złożone sięgały prawie ziemi i wystawały sporo ponad ramionami. Hermiona westchnęła zadowolona i rozłożyła je na całą rozpiętość. Światło wpadające przez okno zamigotało w piórach nadając im granatowy poblask...

_________________________________________________________________

Jak widzicie dotrzymałam obietnicy i dodałam fragment pierwszego rozdziału. Przez ostatnie 3 dni byłam na totalnym zadupiu i nie miałam dostępu do internetu ale przepisałam i to się liczy. Mam nadzieję na szczere opinie i serio mi na nich zależy więc proszę skomentujcie żebym wiedziała czy mam się wysilać i pisać dalej. Jeśli interesuje was raport z moich postępów : rozdział VI pisze się i przepisuje ale staram się by był jak najdłuższy więc pewnie niedługo go ujrzycie. Rozdział VII zaczęty i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że zaczynamy Dramione, na które tak niecierpliwie czekacie. Miniaturkę chyba będę kontynuować i bardzo dziękuję za miłe komentarze. Napisałam już jakiś początek i się zacięłam ale obiecuję, że następna część będzie. Mam do was jeszcze pytanie. Ile chcecie części Domowego Zwierzątka? Wszystko zależy od was ja postaram się dostosować. Odpowiadajcie.

Całuski
Kath<3