Prolog

  Był środek nocy,wiał wiatr, a niebo ciskało piorunami. Zanosiło się na ogromną nawałnicę.W starym,pięknym dworze słychać było podniesione głosy. Na środku salonu stała roztrzęsiona kobieta trzymająca małe zawiniątko. Po jej mlecznobiałych policzkach spływały łzy, a nogi drżały. Do pokoju wszedł wysoki, przystojny mężczyzna o ciemnych włosach i przytulił ją mocno.

-Karin uspokój się proszę, przecież wiesz, że nie mamy wyjścia.-jego głos był głęboki, ciepły i bardzo łagodny, a oczy spoglądały na kobietę z miłością.

-Wiem a-ale t-to trudne...-szlochała ledwo stojąc na własnych nogach. Mężczyzna przesunął ręce tak, że teraz ją podtrzymywał, a po jej ciele mimo sytuacji w jakiej się znajdowali rozeszło się przyjemne ciepło.Opanowała się trochę i powiedziała już normalnie:

-Wiesz, że musimy ją oddać prawda?Oni ją znajdą i zabiją, a wtedy...-głos się jej załamał i znowu wybuchnęła płaczem.

-Posłuchaj kochanie, naszej córeczce nic się nie stanie obiecuję ci to, a ON już dawno się  nie odzywał więc nie mamy się czym martwić.-mężczyzna mówił pewnie lecz w głębi duszy bardzo się martwił. Wiedział, że ON może zaatakować w każdej chwili, a wtedy wszystko by przepadło.

Zebrał się w sobie i delikatnie odebrał kobiecie dziecko, które spojrzało na niego z ufnością.Pocałował żonę w czoło i teleportował się z cichym trzaskiem.Karin stała jeszcze przez chwilę w salonie, a potem podeszła do rozpalonego kominka, wzięła proszek Fiuu i wypowiadając adres zniknęła w płomieniach.

                                _____*_____*_____*_____*_____*_____

   Znajdował się w mugolskim Londynie w dzielnicy pięknych i bogatych willi*. Podszedł do tej stojącej na końcu ulicy i otworzył zaklęciem bramę. Po krótkim spacerze dotarł do okazałych drzwi, pod którymi położył ostrożnie dziecko. Obok zawiniątka opadła koperta, a mężczyzna spojrzał jeszcze raz na dziecko wyszeptał:"Pamiętaj, że oboje  z mamą bardzo cie kochamy i zawsze będziemy" po czym zadzwonił do drzwi i błyskawicznie się teleportował.

                               _____*_____*_____*_____*_____*_____

   Młode małżeństwo właśnie kładło się do łóżka gdzy podszedł do nich lokaj Stanford i uprzejmym głosem poinformował o dwonku do drzwi. Para spojrzała poi sobie zdziwiona po czym szybkim krokiem udała się na dół i otworzyła drzwi. Na schodach pod kolumną leżało dziecko zawinięte w szary kocyk. Kobieta z cichym okrzykiem doskoczyła zawiniątka i wzięła je na ręce. Była to dziewczynka o kruczoczarnych włosach i pięknych ciemnozłotych oczch. Mąż kobiety sprawdził okolicę w poszukiwaniu jej rodziców czy kogokolwiek kto mógłby je tutaj zostawić lecz gdy nikogo nie znalazł podszedł do żony i podniósł kremową kopertę. Spojrzał zdziwiony na kobietę po czym oboje udali się do środka. Po krótkiej naradzie ustalili, że ona ułoży dziecko do snu, a on otworzy kopertę.

Gdy kobieta rozwijała kocyk zobaczyła dziwną fiolką z czarnym płynem. Zdziwiona dokładnie ją obejżała po czym odożyła na komodę i wróciła do przebierania dziecka. Gdy już wszystko zrobiła położyła dziewczynkę do łóżeczka, wzięła dziwne naczynie i wyszła gasząc światło. Idąc do salonu gdzie czekał na nią mąż zaczęła rozmyślać o tym co się stało. Była szczęśliwa, ponieważ znowu mogli mieć dziecko. Już raz była w ciąży lecz została potrącona przez samochód i poroniła, a podczas operacji gdy lekarze próbowali naprawić szkody wyrządzone przez samochód niechcący uszkodzili jajniki. Była bezpłodna... Długo rozpaczała siedząc nocami w gotowym dziecięcym pokoju i błagała los o drugą szansę. Teraz gdy już zupełnie straciła nadzieję na szczęście ktoś podrzucił im dziecko. Ta tajemnicza i niesamowita dziewczynka sprawiła, że jej bezbarwny świat znów nabrał kolorów. Była szczęśliwa tak jak wtedy gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. Wiedziała, że teraz za żadne skarby świata nie oddałaby tego dziecka. Musieli tylko przeczytać ten dziwny list i dowiedzieć się co to za substancja. Miała nadzieję na szczęśliwe zakończenie.

                        _____*_____*_____*_____*_____*_____

   Przed wielką, ponurą twierdzą zmaterializował się wysoki mężczyzna w czarnym płaszczu. Z ciemnego lasku na posiadłości wyłoniła się postawna postać w ciemnej opończy. Podeszła do mężczyzny i zdjęła kaptur.

-Witaj Tom udało ci się?-zapytał cicho przybysz. Mimo wszystko obawiał się,  że jego przyjaciel nie dał rady w końcu tak się cieszył, że będzie miał dziecko.

-A co miało się nie udać Raph?Moja córka jest bezpieczna.-zimno odpowiedział mężczyna. Jego ton był udawany, bardzo cierpiał lecz wiedział, że teraz musi nałożyć maskę obojętności.Inaczej nie wygrają.

-Ale jakim kosztem...?-były to ostatnie słowa, które padły pomiędzy mężczyznami.

   Nocną ciszę przerwał potworny huk. Z chmury dymu wyłaniały się kolejne postacie w czerwonych szatach i różdżkami w rękach. Za plecami mężczyzn materializowały się kolejne osoby. Podeszła do nich smukła kobieta w czarnej sukni ze śladami łez na policzkach.

-Wszystko się udało, jest bezpieczna.-powiedziała cicho zachrypniętym głosem wyjmująć różdżkę. Za jej przykładem poszła reszta postaci, a du trójki stojącej na przodzie podszedł wysoki, szczupły mężczyzna o długich paltynowych włosach. Położył kobiecie rękę na plecach aly dodać jej otuchy i skinął głową w kierunku  mężczyzn.

-Waszeżony tu są, nie udało mi się ich przekonać.-powiedział, a na jego twarzy mimo wszystko wykwitł kpiącu uśmieszek.Mężczyźni skinęli głowami i odwrócili się w stronę postaci w czerwonych szatach. Padło pierwsze zaklęcie:

-Sectumsempra!

                           _____*_____*_____*_____*_____

Prolog mam za sobą i mam nadzieję, że się wam spodobał. Mam do was wielką prośbę-Jeśli już czytacie zostawcie komentarz, bo nie wiem czy mam to kontynuować. Jeśli coś wam się nie podoba-piszcie, a ja postaram się to zmnienić. To moje pierwsze opowiadanie w tej tematyce więc nie wymagajcie ode mnie za dużo. 

UWAGA!!!Poszukuję bety, bo niestety mogę trochę błędów przeoczyć, a ortografia nie jest moją mocną stroną.

Pozdrawiam
Kath<3